Σάββας Εσκιτζής & Αλέξης Εσκιτζής- Αλεξίου

Φωτογραφίες >> Σάββα Εσκιτζή - Αλέξη Εσκιτζή 
χειρόγραφο >>  Ημερολόγιο Σάββα Εσκιτζή.
Το έναυσμα .. (Αρχίζει στις 5 Νοεμβρίου 1957) 
[..5 Νοεμβρίου 1957

Στας 7 το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο, το πήρε η Μαρίκα και με συγκίνηση πολύ άκουσε από τον Αλέκο ότι την Βιβή την έπιασαν πόνοι και την μετέφεραν στην κλινική του Βαλίνου της οδού Τζαβέλα. Η συγκίνησή μας ήταν μεγάλη αλλά και η ψυχραιμία μας μεγάλη, ήπιαμε τον καφέ μας, ανάψαμε το καντήλι και προσευχηθήκαμε με κατάνυξη στην εικόνα του Αγίου Νικολάου που είναι ο οικογενειακός μας προστάτης και που προέρχεται η Αγία εικών του από τους προγόνους μου. Φθάσαμε στην κλινική και είδαμε την Βιβή με την μαμά της.Η Βιβή μας χαμογελούσε με εκείνο το γλυκό χαμόγελο που μόνο ένας Μιχαήλ Αγγελος μπορεί να το αποδώσει. Η μαμά της ήταν ανήσυχη, ο Αλέκος ανδρικότατα ψύχραιμος της χάιδευε τα χέρια και της μιλούσε. Η Βιβή κάθε 5 λεπτά είχε πόνους που της περνούσαν αμέσως και χαμογελούσε για να δώσει κουράγιο στην ανήσυχη μητέρα της. Η Μαρίκα διατηρούσε πάντα την ψυχραιμία της και εγώ είχα μιά βαθιά ανησυχία που δεν με χωρούσε ο τόπος. Πήγα στην ψαραγορά της οδού Θεμιστοκλέους και πήρα σρδέλες για φούρνο. Η Γιούλια Λεπενιώτου που το σπίτι της είναι κοντά στην κλινικήτις ετοίμασε, τις έστειλε στον φούρνο και το μεσημέρι πήγαμε στο σπίτι της Κωλέττη 27 και φάγαμε. Εγώ ξάπλωσα στο κρεβάτι και οι άλλοι πήγαν στην κλινική, αλλά που να με πάρει ο ύπνος, τέλος σηκώθηκα και πήγα στην κλινική όπου η Βιβή έχασε το χαμόγελο της γιατί δυνάμωσαν οι πόνοι. Μου ήταν αδύνατο να μείνω στην κλινική, πήγα στο καφενείο ήπια καφέ και έστειλα δύο στην κλινική. Εγύριζα εδώ και εκεί χωρίς σκοπό και πρόγραμμα. Τέλος ξεκίνησα να πάγω με το τρόλευ στην Τατώ για να περάσει η ώρα ,μα δεν την βρήκα εκεί γιατί ήταν στο νοσοκομείο άρρωστη και πήγα στην θεία Αθηνά, εξαδέλφη της πεθεράς μου. Τέλος κάθισα εκεί και είπα τους λόγους της επισκέψεώς μου, από το σπίτι της πήρα το τηλέφωνο στην κλινική και είπα στην Μαρίκα που βρίσκομαι και της έδωσα τον αριθμό της θείας Αθηνάς. Αλλά δεν πέρασε μισή ώρα και χτυπά το τηλέφωνο, ήταν η γιαγιά πια Μαρίκα και με ανάγγειλε το το ευχάριστο γεγονός, ότι κάναμε τον γιο και να μας ζήσει. Η χαρά μου και η συγκίνηση μου δεν περιγράφεται , τους φίλησα όλους από την χαρά μου και έφυγα αμέσως και πήρα ένα δίσκο γλυκά για να κεράσω το προσωπικό, τον γιατρό και όσους ήταν στην κλινική. Η Βιβή κουρασμένη από τον τοκετό , αλλά μόλις με είδε χαμογέλασε, την φίλησα καθώς όλους. Ο Αλέκος με κάποια ειρωνεία γελώντας, .. να τον δεις , καλό είναι το παιδί αλλά έχει τα μάτια σου .. γιατί του λέω εγώ.. δεν σου αρέσουν τα μάτια μου ? ο καθένας είχε και μία γνώμη , η Μαρίκα έλεγε ότι μοιάζει της γιαγιάς Πολυξένης , η Βιβή ότι μοιάζει στον Αλέκο , και εγώ του μακαρίτη του παππού του του Δημήτρη που θα πάρει και το όνομα. Φύγαμε από την κλινική πανευτυχείς και δοξολογώντας τον θεό που μας χάρισε μιά τέτοια στιγμή. Κλείνοντας της αφήγηση μου εύχομαι σαν παππούς ο θεός να χαρίσει στο παιδί υγεία και να τον κάνει καλό άνθρωπο χρήσιμο στον εαυτό του και την κοινωνία , αμήν... 

Πρωί 6-11-57. Η μέρα της γεννήσεως του εγγονού μου θα είναι αξέχαστη γιατί συμπίπτει με την εξαπόλυση του δευτέρου και μεγάλου Δορυφόρου Σπούτνικ...]

Eτσι ξεκινάει το ημερολόγειο του ο παππούς μου Σάββας, ημερολόγειο που βρήκε η αδελφή μου Μαρία.  Αυτός είναι και ο λόγος που με την σειρά μου θα προσπαθήσω εδώ να κάνω μία καταγραφή της οικογενειακής ιστορίας όπως την γνωρίζω και την έχω ζήσει. Επίσης θα προσπαθήσω να μεταφέρω όλα αυτα που έχω ακούσει, ιστορίες κτλ, που μέχρι τωρα βρίσκονται στην μνήμη μου, ελπίζοντας να μεταφερθούν και να παραμείνουν γνωστά στην επόμενη γεννιά που ήδη έχει μεγαλώσει και μπορεί να αντιλάμβάνεται.. 
---------------------------------