Οικογένεια Λεπενιώτη Νικόλαου

Ο προ-πάππους μου Λεπενιώτης ήταν έμπορος και χρηματοδότης του Μακεδονικού αγώνα. Εκτελέστηκε από κομιτατζήδες μία Κυριακή ενώ έβγαινε από την εκκλησία. Του αποδόθηκε μετα θάνατο το μετάλλιο Μακεδονικού Αγώνα  το 1936, μετάλλιο το οποίο και έχω στην κατοχή μου σήμερα.  Η προ-γιαγιά μου η Κατίνα μαζί με τα παιδιά της Μαρίκα - Πέπη - Δημητράκη, αναγκάστηκαν να φύγουν από τις Σέρρες μετά από χρηματιστηριακό κραχ περίπου το 1914 στο οποίο και έχασαν κάθε αξία τα ομόλογα του Δημοσίου που είχαν επενδυμένη την περιουσία τους. 

Ο αδελφός της ο Δημητράκης πήγε και έζήσε κάποιο χρονικό διάστημα στην Γερμανία, όπως φαίνεται από φωτογραφίες που έστελνε, και μετά μάλλον στην Θεσσαλονίκη.  Πέθανε σε νεαρή ηληκία από φυματίωση, πριν τον Β' Παγκόσμιο πόλεμος πάντως. Ηταν μεγαλύτερος από την γιαγια Μαρίκα.

Η αδελφή της η Πέπη (ή Πόπη)  ήταν  επίσης μεγαλύτερη από την γιαγιά Μαρίκα και εκείνο που ξέρουμε είναι ότι έζησε στην Αλεξάνδρεια μάλιστα εργαζόταν σαν δασκάλα στο Μπενάκειο Ιδρυμα εκέι, ίδρυμα που ιδρύθηκε το 1909 με δωρά του Εμμανουήλ Μπενάκη, σήμερα στεγάζεται εκεί το Ελληνικό προξενείο. Μάλιστα δε από μία  αφιέρωση πίσω από μία φωτογραφία που έστειλε η προ- γιαγια Κατινα στην κόρη της συνάγεται ότι φοίτησε επίσης στο ίδιο ίδρυμα σαν φοιτήτρια. Παντρεύτηκε το Αλέκο Σακελλάρη . Δεν γνωρίζω κάτι άλλο για αυτή εκτός από το ότι πολύ όμορφη γυναίκα και καλή κολυμβήτρια , σπάνιο για την εποχή εκέινη για γυναίκες. Το τέλος τους ήταν τραγικό. Πνίγηκαν και οι δύό τους ερχόμενοι από την Θεσσαλονίκη με το πλοίο Χειμάρα. Το ναυάγιο έγινε τα ξημερώματα της 19ης Ιανουαρίου 1947 λίγω έξω από την Αγ Μαρίνα πλησίον του Μαραθώνα. Η Ιστορία του ναυαγίου είναι εδώ. Θυμάμαι ότι ο παππούς Σάββας έλεγε ότι κάποιοι επιζήσαντες λέγαν ότι η Πέπη δεν εγκατέληψε τον άντρας της Αλέκο , ο οποίος δεν ήξερε μπάνιο και δεν έμπαινε ποτε στη θάλασσα η σε καράβι.
Η προ-γιαγιά Κατίνα όταν ήρθε στην Αθήνα έμεινα στην πλάκα στην οδο Κυδαθηναίων  μέχρι να πεθάνει. Μάλιστα δε, θυμάμαι τον πατέρα μου Αλέκο να λέει τις περιπέτειες που είχε πολλές φορές με τα μπλόκα και τα Γερμανικά περίπολα κατα την κατοχή όταν πηγαινοερχόταν από την Καισαριανή στην Πλάκα για να δει την γιαγιά του. Η γιαγιά η Μαρίκα ήταν η μικρότερη από όλα τα παιδιά και κουτσή. Είχε σοβαρό πρόβλημα με το πόδι της και πέρασε πολυ καιρό στην Βούλα στο νοσοκομείο με εγχειρήσεις από όπου και αλληλογραφούσε ερωτικά με τον παπού τον Σάββα. Πρέπει να παντρεύτηκαν μετά το 1926, περίπου το 1927-28. Το 1929 γεννήθηκε ο πατέρας μου ο Αλέκος.

(η τελευταία φωτογραφία με προσωπα προς τα κάτω είναι από την "οικογένεια του Δημήτρη Λεπενιώτη στις Σέρρες το 1955" όπως γράφει από πίσω η φωτογραφία , προφανώς συγγενής της γιαγιάς Μαρίκας και της Γιούλιας. Δεν γνωρίζω ποιοί είναι και τι ακριβώς συγγένεια έχουν)